Esra BÖLÜKBAŞI
Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum.
Şehit cenazesinde şehidimizin babasının çaresizlik ve keder dolu bakışını görünce Cemal Süreya’nın bu şiiri geldi aklıma. Bazı acılar insanı yaşarken öldürür. Cemal Süreya da babası hayattayken yazmış bu dizeleri.
Annelerimiz “Babası ölene yetim, annesi ölene öksüz derler de evladı ölene söyleyecek söz bulamazlar. Çünkü o acı tarifsizdir“ der.
Sanırım o fotoğrafı gören herkes benim gibi derinden sarsılmıştır.. Sormak istiyorum bu acıların sorumlularına: “Sizin hiç evladınız öldü mü?’
Peki ya evladını kaybeden o babanın gözlerinin içine baktınız mı? O bakışlar ruhunuzu delip geçmiyorsa insanlığınızdan şüphe duymalısınız. Terör yalnızca o evden o gencecik askeri almadı o babanın hayallerini, umutlarını da aldı. Ölen askerlerin annelerini, kardeşlerini, evlatlarını saymıyorum bile… Onların acılarının tarifi yok. Bir yurttaş olarak Pençe-Kilit Harekatı’nın doğruluğunu, yanlışlığını da sorgulamıyorum o iş politikacıların işi.
Ancak her evlat sahibi bir insan gibi soruyorum; evlatlarımızı neden koruyamıyoruz?
Bizim oylarımızla seçilmiş altı yüz milletvekiline soruyorum. On iki askerimizin şehit olmasının üzüntüsünü henüz atlatamamışken dokuz evladımızı daha kaybettik. Bunda bir yanlışlık yok mu? Bizim haklarımızı korumak için oturduğunuz o koltukların hakkını veriyor musunuz? Hiçbir şey evlatlarımızı geri getirmeyecek ama en azından bundan sonrası için gereken önlemler alınsın, daha fazla evlatlarımızı kaybetmek istemiyoruz.
Mehmet Akif’in dediği gibi:
“Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilal uğruna, ya Rab, ne güneşler batıyor!
