Türkiye’de her ay, mutfak masraflarının sessizce yükseldiği, temel ihtiyaçların lüks haline geldiği bir sınav gibi. TÜRK-İŞ’in Mart 2025 verilerine göre, dört kişilik bir ailenin açlık sınırı 23.615 TL, yoksulluk sınırı ise 76.922 TL’ye ulaşmış durumda. Peki, bu tabloda 22.104 TL’lik net asgari ücretle geçinmek mümkün mü?
Cevap, sokakta yankılanan sessizlikte gizli. Market raflarında fiyat etiketleri değişirken, çalışanların alım gücü hızla eriyor. Bekâr bir çalışanın yaşama maliyeti 30.617 TL olarak hesaplanırken, asgari ücretle çalışan milyonlar bu rakamın çok altında bir gelirle yaşam savaşı veriyor.
Türkiye’de geçim sıkıntısı artık sadece dar gelirli kesimin değil, geniş toplum kesimlerinin ortak derdi haline geldi. 2025 yılı itibarıyla net asgari ücret 22.104 TL. Ancak bu rakam, özellikle iki çocuklu bir ailenin temel ihtiyaçlarını karşılamaktan çok uzak.
Market fiyatları da bu tabloyu daha da ağırlaştırıyor. Sadece mutfak masrafları bile iki çocuklu bir aile için aylık 10.000 TL’yi aşabiliyor. Et, süt, sebze gibi temel gıda ürünleri artık haftalık değil, günlük hesaplarla alınır hale geldi. Kira, ulaşım ve faturalar eklendiğinde, asgari ücretli bir ailenin ay sonunu getirmesi neredeyse imkânsızlaşıyor.
Asgari ücret, teoride “temel ihtiyaçları karşılayacak” bir düzeyde belirlenmeli. Ancak pratikte, bu ücretle ne sağlıklı beslenmek mümkün ne de barınma, ulaşım, eğitim gibi temel haklara erişim sağlanabiliyor. Üstelik bu ücret, işçi temsilcilerinin onayı olmadan belirleniyor; yani geçim derdi yaşayanların sesi masada duyulmuyor.
Bu tablo sadece ekonomik değil, aynı zamanda toplumsal bir sorundur. Geçim sıkıntısı, bireylerin ruh sağlığını, aile ilişkilerini ve toplumsal huzuru doğrudan etkiliyor. İnsan onuruna yaraşır bir yaşam için, asgari ücretin gerçek yaşam maliyetleriyle uyumlu hale getirilmesi artık bir tercih değil, zorunluluktur.
Çünkü mesele sadece rakamlar değil; mesele, her sabah işe giden milyonların akşam eve dönerken çocuklarına umut taşıyıp taşıyamadığıdır.
